Het was begin jaren ’80. Een hete zomer, ik was pas getrouwd, 22 jaar. Zwanger, ja je kon mijn buikje al zien bollen, als je goed keek. Ik wachtte die ochtend op tram 14, meestal gevuld met luidruchtige jongens en meiden. Meiden die eruit zagen als kind hoertjes, net als ik vroeger.
Ik stapte in.
Een Surinaamse boy, ik schatte hem veertien, vijftien riep meteen: ‘Hé schatje, banaantje eten?’
‘Nee jongen,’ zei ik stoer, ‘dat gaat je niet lukken, ik ben een gelukkig getrouwde vrouw.’
Ondertussen voelde ik m’n slipje vollopen.
Wordt vervolgd. M